عالم باشید لکن این علم، شما را به جبّاریت، زورگویی و استکبار سوق ندهد! که اگر اینطور شد، فَیذهَب باطلُکم بحقِّکم، در اینصورت باطلِ شما حقِّ شما را از بین ببرد. باطلتان چیست؟ جبّاریت. حقّتان چیست؟ عالم بودن.
کسیکه حرفش با عملش مطابق نیست، ایمان او مستودَع است، ایمانِ ثابت نیست. بعضی از ماها حرفهای خوبی می‌زنیم؛ مردم را به خدا، به پیغمبر، به خشوع در صلاة، زهد و تقوا دعوت می‌کنیم، خودمان هم در آن حدّ نیستیم، باطنمان منطبق بر این ظاهر نیست!
خیلی موقعیتِ خوبی است که انسان در قیامت تا وقتی که فراغت از آن حساب دشوار الهی پیدا می‌کند، نزدکترینِ خلائق به خدای متعال باشد. خیلی جایگاه مهمی است، جا دارد که انسان به دنبال این باشد که این را برای خود تحصیل کند.
سه چیز است که قلب انسان مسلم با وجود این سه چیز دچار خیانت نمی‌شود. 1- کار را خالصاً برای خدای متعال انجام بدهد. 2- خیرخواهیِ برای ائمۀ مسلمین. 3 - جماعت مسلمین را خراب نکند، دچار تفرقه نکند.
چه آنوقتی که شوق پیدا می‌کنی که دنبال این فرآوردۀ مادی و زندگی بروی، و به آن می‌رسی و خوشحال می‌شوی؛ چه آنوقتی که نمی‌شود، محزون می‌شوی و درد می‌کشی، در همۀ این اوقات به یاد مرگ باش!
امیرالمؤمنین«علیه‌السلام» است، می‌فرماید: اگر کاری، عملی یا شخصی مرتکب خلاف ما اَوجب الله تعالی و حقوقُ الله می‌شود، انسان از آن تبرّی کند. ما در زندگی خودمان مشاهده کردیم کسانی را که از نزدیکان خودشان، یا از کارهای آنها یا از خودِ آنها تبرّی کردند. این، علامت مؤمن است.
چه بد بنده‌ای است بنده‌ای که دارای دو صورت و دو زبان است. یک صورتش در وقتی است که با شما ملاقات می‌کند، صورت خوش، خندان و مهربان است. یک صورتش آنوقتی است که از شما دور می‌شود، پشت سرِ شماست، چهرۀ دِژَم و خشمگین.
«من أسبغَ وضوئَه و أحسن صلاتَه و أدَّی زکاةَ مالِه و خزَن لِسانَه و کَفَّ غضبَه و استَغفر لذَنبِه و أدَّی النصیحةَ لأهلِ بیتِ رسولِه» چنین آدمی که این خصوصیات را داشته باشد، حقایق ایمان را بطور کامل در اختیار دارد و دربهای بهشت به روی او باز است.
اولیای الهی صبور بودند، سختیها را تحمل می‌کردند، چه سختیهای شخصی، چه سختیهای عمومی مثل تحریم‌ها، توطئه‌های گوناگون، در مقابل اینها صبر می‌کردند، از راه برنمی‌گشتند، ایستادگی می‌کردند. این را هم از اولیاء یاد بگیریم.
عزم راسخ انسان، بدن را به کار می‌گیرد، نیروهای خفتۀ در بدن را بیدار می‌کند، به او نیرو می‌بخشد. لذا کسانی که در حال معمولی، راه رفتن معمولی هم برایشان آسان نیست، اما وقتی خطر مرگی وجود دارد، می‌بینید مثل جوانها می‌دوند!
اسلام، شرف است. پدرت یا قومت هر کس می‌خواهند باشند، ثروتت هر مقداری که می‌خواهد باشد، مهم نیست. اسلام همه را در حدّ واحدی قرار می‌دهد، شرافتِ اصلی از اسلام است.
کسی که اهل تقوا باشد، اهل مراقبت از خود باشد، اهل پرهیز از گناه باشد، پیش مردم، در چشم مردم هم عزیز است حتی نزد آن کسانی که به دین، تقوا و اعتقادات اعتنایی ندارند.
